Wat de natuur eens gaf

Willem Bernardus Tijssen

Het lot kaalt;
gaat zonder verenkleed.
Als een aasgier boven een
dorre woestijn bepaalt het
een leven in een nieuw
soort ongelukkig zijn.

Wat de natuur eens gaf
lijkt zo lang geleden.
Een vluchtige blos in bloesem
lijkt inmiddels overleden.

Wat overbleef is een optreden
tussen nieuwe lijnen,
die zich met het leven verbinden
in een vals verschijnen.

Het verschijnt en treedt nog
op met de onnatuurlijke
middelen van het bestaan.
Spiegelt kale schedels met
zonnebrillen die zonsverduisterend
in de weg gaan staan.