Het Mooiste Gedicht Ooit

Allen Poe

Het gaat niet goed met me. Ik zink weg het gevoel "get" me
Alles is grauw en het doet met me

Ik zie de dag, maar de schemer is in mij
De bomen knikken instemmend met de stemming in mij

Wiegend op de melancholische melodie die de wind zingt
Wat brengt jou hier mijn kind.

Ik troost hem, maar hij is te verdrietig om mij aan te horen

De glimlach op het gezicht is mijn grootste bedrog
Mn ogen vragen mijn mond: Waarom lach je nog?

De schaduwen in mijn kamer overstelpen het licht.
Ik leef in condens.

Het voelt zacht, maar mn vingers raken nat graniet

Doorweekt van stof, zoek ik mijn weg door het leven alsof ik zandkorrels najaag in een Sahara zandstorm

Ik ben verdwaald in mezelf

Vervlogen jaren herleven in anekdotes komend uit de monden van kwaaijongens van vroeger, ongewenst vooruit geduwd door de wijzers van de tijd In cirkels draaiend zonder een enkele keer terug te komen op hetzelfde punt. Nooit is meer hetzelfde. Nooit meer zal het hetzelfde zijn.

De kinderen spelen met dezelfde tijd, die lagen hebben aangebracht over het kind in mij.

Ik kijk naar de aftiteling van de film en wacht stilletjes tot de film echt stopt. Ik luister naar de coda van mijn leven.

Ik ben bang, maar heb geen vrees. Ik vernauw de doorstroom niet meer met mijn ratio. Ik geef me over aan mijn legende als instrument van het universum en laat de stroom vloeien. Ik laat los...