Vaak vlamt rood

wil melker

vaak vlamt rood


ik ben al
een tijdje vergeten
de stenen te raken

hun krachten te voelen
verhalen te horen over
hoe zij ooit werden geboren

ook hier delen zij ongewild
in de spanning van leven
al zijn zij verstild in bewegen

waar steen en glas
versmelten kleuren lijnen
het intense lijden aan elkaar

vaak vlamt rood
de nood van te veel energie
geeft daar haar pijnen bloot

in variaties blauw
snijdt heldere kou
uit ijstijden ons tegemoet

groen noorderlicht is
gestift in brekend zicht
scherft zijn dansende groet

ik hoor het
zachte fluisteren
onder mijn warme handen

wij hebben elkaar gevonden
hun elementaire bronnen
zullen eeuwigheid branden


wil melker
10/10/2017
www.wilmelkerrafels.deds.nl