Zoveel ogen uit het hart.

Willem Bernardus Tijssen

Zoveel ogen al jaren
uit het hart van hen
die uit je leven zijn
verdwenen.
Schaduwen werden zij
in een steeg die je
nimmer meer bezocht.
Waar geen toekomst
was naast een verleden.

Mensen, gezichten, ze
prikkelen een gevoel
waar je niet meer bij
lijkt te kunnen komen.
Je wilt iets met hen
delen van toen,
maar hoe onbereikbaar
zijn zij geworden als
in voorbije dromen.

Soms meen je gezichten
te herkennen.
Verdwaalde ogen in een
voortgang van de tijd.
Je hart blijkt dan even
met medelijden te kloppen
voor een grijs gezicht in
zijn eigen strijd.