Een leven kent zijn vergezichten.

Willem Bernardus Tijssen

Een leven kent zijn vergezichten.
Mooie plaatjes op afstand waar
het verlangen nog niet is gestrand.
Waar de ogen zich koortsachtig op
hun doel blijven richten,
ver van huis in een schijnbaar
ander land.

Een leven kent zijn vergezichten.
Het gras lijkt er altijd groener
om het anders kunnen doen.
Onbereikbaar lijkt het veelal .
Voor je het weet zak je weg in
het moeras van het goede fatsoen.

Toch mag je altijd blijven hopen.
En soms kom je heel dichtbij het
gestelde doel. Je bent er bijna;
denk je. Dus blijf je lopen met
die dromen van dat onderhuidse
heerlijke gevoel.