De maan

Alexander

Wanneer de maan zichtbaar op toneel verschijnt
en de rust voelbaar koerst naar de kern in mij
buigen mijn gevoelens die wentelen door mijn lijf.
Mijn gebaar is een eerbetoon in de openbaring
van een leven wat we samen hebben opgebouwd
nu dat ik de schaduwkant zie door de verduistering.

Alleen de nieuwe maan die het daglicht niet kent
maar wel de euforie van vernieuwing verzend
naar mijn brein voor een kostbaar fragment.
Het avondlicht dat de hartstocht accentueert
en de nacht verzacht die mijn droom omarmt
blijft er de molton die mijn emotie absorbeert.