Ouderdom

Jose van Rosmalen

Er zijn zoveel zonsondergangen
Zoveel boeken, zoveel steden
Er is zoveel verlangen
zo veel verleden

Er zijn zoveel plekken, panden
Polders, sloten, bomen
Ze gingen in je landen
Ze voeden nog je dromen

Er zijn zoveel mensen
Die je in de ogen zag
Over al die grenzen
Steeds weer een warme lach

De kleuren, de reuk, de smaken
De prikkels van de zinnen
Die je altijd raken
Zij zitten nog van binnen

Straks resten de witte muren
het bed daar in de hoek
een van de oude buren
brengt je nog een bezoek