Ik ging door diepe dalen

Mathilda van Bentum-Hofker

Ik ging door diepe dalen
met duisternis in mijn hart
kon alleen nog maar falen
zodat ik geluk geheel vergat
‘s nachts kon ik nog wel dromen
van een straaltje zonneschijn
werd op vleugels mee genomen
mijn hart verwarmde zonder pijn
maar ‘s morgen bij het ontwaken
stond ik weer in het felle licht
zinloos leken mijn voorgenomen taken
waar mijn gedachten op was gericht
steeds opnieuw en overnieuw beginnen
zo gemakkelijk wijd en zijd omschreven
zijn de vele wetten en levens zinnen
maar het hart moet het kunnen geven.