De stenen bleven koud

wil melker

stukken verdriet
dacht ik in steen
een beeld te geven

mijn werk brokkelt af
de dagen zijn gekrompen
handen in gepeins verzonken

ik hakte op herinneringen in
maakte een sterk begin
het is bij pogingen gebleven

ik liet mijn harten bloeien
maar de stenen bleven koud
er konden weer geen tranen vloeien

ik sleep mijn puin
naar de ravijnen met gedrochten
geheime liefdes die niet mochten

ik zal de hellingen vervlakken
profielen maak ik klein
er zal voor mij geen berg meer zijn