Vlakken rimpelloos tot grond

wil melker

bergen dalen als hun toppen
brekend vallen in lawines steen
heuvels gapen eeuwen rond
vlakken rimpelloos tot grond
waarover winden ongestoord zich
haasten naar een nieuwe morgenstond

golven brullen wittend schuim
zeeën donderen hun woestheid
tegen kades pieren en geel duin
zand brengt rust sust eeuwige
beroering en geeft stilte in de
eindeloze eb- en vloedbeweging

woedend haten angstig schreeuwen
tranen barstend uit verdriet
liefde komend in het strelend
koesterend beminnen dromend
aan het vurig spel beginnen geven
nemen samen dollen passie tot de top

dat is nu gestopt
er is geen hoogte meer
slechts weidsheid om me heen
emoties afgevlakt in reageren
uitgeput door steeds opnieuw
proberen ben ik weer alleen