Ik schreeuw niet

wil melker

herkende
erkende in echo
die schreeuw
als mijn fluister

pijn
om wat is
en wat had
kunnen zijn

jaren gedwaald
sterren geschoten
kompassen verlopen
naar doelen van niks

het stomme geluk
van een roes
gesoes van
tevreden niets zien

ik haatte
had in de gaten
dat stilstand verrot
ging langzaam kapot

pas later
bij het ontwaken
kwam schuld en gevoel
geen doel om te raken

ik ben er mee klaar
maar de pijn
komt met vlagen
teveel om te dragen

dan vlucht ik
weer even en
denk niet aan leven
zoals toen

ik schreeuw niet
maar huiver
en fluister
nu gaat het beter