Stenen die ik keerde

wil melker

zon verbrandde
koele regen
licht verschraalde
stoffig kleur

wind verstoof
langs vele einders
vleugjes van
een vale geur

droogte schrompelde
de jonge bladeren
bracht de plant
weer tot woestijn

mijn bloemen
en hun schoonheid
mochten er
niet langer zijn

wel stenen
die ik keerde
eindelijk hun
schaduwzijde bloot

het vage leven
vegeteerde
toen ik het felle
zonlicht bood

ze wroeten liever
in het duister
maken anderen
kapot

ze vreten wit
uit volle buiken
slokken vriend
als vijand op