ochtenblauw met wit gevlekt

wil melker

als zonnemist verglijdend
dalen kleuren groen en teer
het donkere licht versnijdend
onder zware takken neer

een huis tegen de hemel
van ochtendblauw met wit gevlekt
verbreekt de ronding van de heuvelrand
net iets te dwingend neergezet

de lange holle weg
met zwoele warme wind
beschutting van de volle heg
de speelse kreten van een kind

het kabbelend geluid
geruis van water in gebed
de bedding van de beek
oevers in de kant voor altijd vastgezet

dwalend langs de bomen gaan
het dal omhoog als de heuvel wijken
voel ik de andere stemming aan
het stadse zal niet lang meer blijven