nacht ontkleedt de dag

wil melker

nacht ontkleedt de dag
schoont legt af voor
eeuwig donkerschap
valer schraler kom
ik duister in zijn macht

alleen wat licht
weerkaatst nog leven
stil of snel bewegend
knipoogt weg van mij
de bocht om en voorbij

donker laat gedachten stelen
vertaalt herinnering in beelden
flitsen pijn en zwart gekrijs
ogenwit stil schreeuwend
meer dan minder zijn

zwartangstig ademend draai ik
naar licht de nacht verwerkt
mijn duisternis spuugt dauw als gal
en rekt zich loom en licht in vroege
schemering rust schuw in schaduw uit