overleven was een naam in steen

wil melker

je zult niet stranden
aan de turkse kust
het binnenland bindt
weer je handen omdat
geschiedenis in rotsen rust


jij voelt hoe steen
in het zacht raken
al zijn emoties zucht
de empathie met het verleden
komt in je vingertoppen terug


je weet de pijn die
is geleden niet door
generaties uit het heden
ziet het bloed niet rood
maar zwart als blijvend erfgoed


geschiedenis geeft zich weer
bloot in slagen die hier woeden
paarden hollen koppen rollen
zijn gespiest zijn op zwaarden
brengen zo religie weer ter aarde


chaos door de eeuwen heen
jij voelt de emoties van
de kleine man in zijn negotie
ziet door zijn korte leven heen
overleven was voor hem een naam in steen