wacht een wolkje af

wil melker

ik zit hier
in mijn blote bast
wacht een wolkje af
maar voel je vingers
dartelen op mijn huid
eindelijk komt ook de lentezon
voor licht en warmte uit



we zijn een lange weg
gegaan de eerste jaren
in vol leven hebben elkaar
zoveel gegeven kom kijk
niet om zie vandaag de zon
die schaduw doet verdwijnen
en toekomst laat verschijnen



laat het licht
van morgen je bevrijden
de donkerte bestrijden
die spoken oproept in je geest
je hebt het vroeger al beleefd
en bent eraan kapot gegaan
dat leven is geweest