in de dwarsstand van je ogen

wil melker

stilte ruist
legt gedachten uit
in rust die spreken
overbodig maakt

je bent geen bijgeluid
iets op de achtergrond
ik voel je huid de zachte
lippen op mijn mond

ik proef de kilte van
afscheid in je zoenen
je schenkt me warmte maar
leegte kun je niet verbloemen

ik neem je glimlach mee
in de dwarsstand van je ogen
uren zijn te snel gegaan
de dag deed meer beloven

stilte ruist en schuurt
verlangen tot een diepe pijn
hunkering naar samen
zal morgen erger zijn