het bloed aan stenen

wil melker

jij telt de stenen
als knikkers in een zak
het maakt niet uit
wat ze vertellen
je bent hun vormen zat


toch spreken ze de taal
van talloze passanten
ogen kunnen lezen
hoe de dansen staan
beschreven in het oppervlak


jij was het
die hun woorden sprak
kon voelen hoe de
jaren zich vastlegden
in sporen van geboren leven


jij had het al voorzien
het bloed aan stenen
de gebroken benen in de
aanslag die zou komen en
een einde maakte aan hun dromen


je stopt ze in een zak
om ze later pas te lezen
je hebt het wel gehad
hun zonden zijn nog niet vergeven
morgen zal je ze verdomme weer beleven