een waas van blauwe lucht

wil melker

schoenen stoepten tegels
je kleedde je met zien
trok het zachte groen
van bomen aan een waas
van blauwe lucht en
dadelijk de zon misschien


ineens was er het huis
het raam met een gezicht
dat wegdook in ontmoeten
alsof het niet van mensen wist
nog ging je arm omhoog
in een vertwijfeld groeten


je voelt ogen in de rug
en zucht, springt over stralen
van de zon die weer een
nieuwe dag begon en weet
je nu alleen en trekt wat
schaduw dichter om je heen