een warme vleugellach

wil melker

ik zag je
met de nieuwe
vleugels vliegen
wat houterig en
niet gewend


je maakte snel
contacten voelde
dat je werd gekend
de lacht steeds breder
in een eindelijk erkend


je rust nu even
kijkt in verbazing
om je heen is dit nu
wat altijd beloofd is
navertellen kon niet één


nog zwaaien achter
je de handen die je
ooit vol liefde hebt gedrukt
zonder woorden was je afscheid
zo plotseling de laatste zucht


je draait je om
kijkt naar het aardse leven
wiekt zacht een warme
vleugellach naar hen
die achter zijn gebleven