blazen lieten zuchten los
ik ben tot
het metaal gegaan
blazen lieten zuchten los
bladders krulden zonder moeite op
valse lagen zijn verdwenen
geverfd met haat en nijd
ik politoer weer langzaam kleur
op wat de kern moet zijn
staal de schone schijn
weersta de zandstraal
van kritieken nu en
eindelijk zonder pijn
ik geef niet meer
om het publiekelijk juichen
maar zal steeds dieper buigen
voor de passie van het hart
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 10-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘blazen lieten zuchten los’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.