De laatste trein
de laatste trein
ik zoek beschutting
tegen de tocht
bij kale muren
de muziek is oud
sterft in klanken
tussen roestige spanten
neon brandt koud
in dit oord waar mijn
reis ruw is verstoord
wacht gelaten op
de laatste trein die
er al lang had moeten zijn
weet dat die nog gaat komen
met wagons uit mijn dromen
ik heb hem al eerder gezien
stellen met geboorte en jeugd
rijtuigen met beslagen ramen
de kussen en afscheid in tranen
ik hoor en voel al
de lucht dikker worden bij
zijn nadering van het station
maar in lichte flitsen
van ogen en gezichten razen
wagons in volle vaart voorbij
laten mij alleen
gestrand op een donker perron
zonder trein op weg naar de zon
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 26-02-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Informatie bij het gedicht
26/02/2015
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De laatste trein’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.