aan de grond genageld zat
ik trok de steen weg
waar je op leunde
reikte je mijn hand
maar woordeloos
verpulverde de wand
zij steunde rotsen
in hun breekbaarheid
jouw rug kende
geen achterkant
de eerste steen
lawiende kleine keien
ze rolden mee
stof verborg het zicht
massa deed zijn plicht
bestormde de obstakels
verwoestte dat
wat niet stevig aan
de grond genageld zat
ik zie je staan
in opgetrokken stof
nog zijn je kleuren dof
je recht je rug
en vindt jezelf terug
temidden van de chaos
je bent niet breekbaar meer
maar trotser dan de
rots waar je op leunde
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 08-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘aan de grond genageld zat’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.