dwalen tussen rotsen

wil melker

ik zie je dwalen
tussen rotsen
terwijl gedachten
botsen met de tijd
die jij voor hen ontsluit

je bent met hen begaan
kan hun woord verstaan
en voelt weer de emoties
stemmen klinken luid
jij laat hun vroeger even uit

je handen op het steen
hun harteklop is nog te horen
in de strijd voor leven
hebben zij dit stukje land
een eigen zicht gegeven

je hebt geluk geproefd
in de pijn van overleven
de omgeving is intact gebleven
weerspiegelt bloed en tranendal
want de rots is blijvend, overal