«»
langzaam aan verdwijnen
heuvels glooiden nog maar
kaalheid was aan het verschijnen
we klommen vroeger
hand in hand en steen voor steen
geen pas was ons te smal
we gingen samen er doorheen
tot jij je eigen paden koos
mij wenkte om te komen
eerst was ik boos want we
hadden samen onze dromen
ook ik dacht aan omhoog
maar liep een andere weg
we kruisten niet omdat er
veel te weing werd gezegd
de top is nooit bereikt
we dwaalden in de vlakten
er was geen diepgang meer en
nergens uitzicht op verwachten
heuvels glooiden nog
ik zag de bergenlangzaam aan verdwijnen
heuvels glooiden nog maar
kaalheid was aan het verschijnen
we klommen vroeger
hand in hand en steen voor steen
geen pas was ons te smal
we gingen samen er doorheen
tot jij je eigen paden koos
mij wenkte om te komen
eerst was ik boos want we
hadden samen onze dromen
ook ik dacht aan omhoog
maar liep een andere weg
we kruisten niet omdat er
veel te weing werd gezegd
de top is nooit bereikt
we dwaalden in de vlakten
er was geen diepgang meer en
nergens uitzicht op verwachten
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 02-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘heuvels glooiden nog’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Levensgedichten
Nieuwste gedichten
- [ Licht-schuw ]
- [ Sombere zeurpiet ]
- [ Er is een naam voor ]
- [ Lange schaduwen ]
- [ Om zeep helpen ]
- [ Een woordspel ]