sist nog haar venijnen
randen bijten
zich in blauw als
tanden van het magma
zwavel voert je naar
de hel in een geest-
verruimend lachmaar
het lijf van Gaia
is gestold maar sist
nog haar venijnen
je voelt het kloppen
van haar hart weet je
dicht bij haar geheimen
ze pulseert geen bloed
haar huid is warm en broos
de weeën komen woordeloos
ontvang haar ziel en voel de
spanning van inwendig leven
ze deelt met jou wat is gegeven
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 02-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘sist nog haar venijnen’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.