in de stilte tussen lijken

wil melker

ik ben storm
jaag het water op
in woeste grijze golven
ze slaan kusten dood
maken het land erachter
troosteloos in watersnood

ik kap de trossen van
de ankers die al schrapen
doe de zeelui in afgrijzen
snel het schip verlaten
snijd de life-lines door, hun
sterven heeft geen enkel oor

ik ontketen kracht
de orkaan jaagt nu volledig
onder mijn gezag, armen
zijn tekort om levens aan
te reiken, vingers krommen
zich in een laatste hulpblijken

ik ben het oog en
zie de mensen wijken
ze zijn de orgie zat
kunnen niet begrijpen
hoe mijn veertje valt
in de stilte tussen lijken