je wapende met haat

wil melker

ik voelde de orkaan
die in je stormde en joeg
proefde de agressie
die hij in zich droeg

je schuilde in het oog
en huilde zijn ontwrichting
maar je tranen waren droog
gaven donker geen verlichting

je wapende met haat
sloeg terug met argumenten
bijna kwam herstel te laat in de
luwte van de woeste elementen

het kind in je was bang
voelde de geladen stilte
merkte dat de wind terug kwam
aan de snel naderende kilte

je hebt het overleefd
je veerkracht is nog niet gebroken
de haat is weggevaagd, maar over
liefde wordt niet meer gesproken