het roerloos meer van glas

wil melker

je geest is altijd vrij geweest
tijdloos in het schouwen
je lijf is meer verblijf om tijdelijk
van de eeuwigheid te houden

je vloog, ontsnapte aan verplichting
landde in een andere belichting
bezielde eeuwenoude graven
raakte aan wat koningen ooit zagen

je zag het roerloos meer van
glas dat plotseling verscherfde
als de wind heel even sprak
en het kind in je de golven erfde
in de deining die op rotsen brak

je lichaam streelde zon
prikkelde subtropisch zinnen
mannen maakten je tot vrouw
om zacht en teder te beminnen

je bent weer terug
je geest is vrij gebleven
het lijf voert nu haar eigen strijd
in het voortdurend dubbel leven