ik ben als mens geweest

wil melker

ik voelde hoe
het landschap mij verliet
de aarde zo genadig was
me terug te geven aan de
ruimte die ik in me had

de lucht werd ijler in
het ademen van mijn geest
handen kenden geen verlangen
mijn lichaam voelde
hoe ik vroeger was geweest

materie loste op
in stilte die zacht
fluisterde van eeuwigheid
aan randen van de tijd
ik was mezelf volkomen kwijt

werd energie
geladen met herinnering
aan leven dat nooit over ging
maar cirkelde waarbij
begin het einde steeds verving

ik ben als mens geweest
ontsteeg de pracht van
zwaartekracht die tijdelijk
me een lichaam gaf om
deel te nemen aan dit feest