in overgaaf kon laten gaan

wil melker

je stem was hoog
doorzichtig in haar tonen
een barst in zuiver glas
vergruizelde je dromen

de klanken werden donker
door heimwee in je bloed
valse sentimenten hebben
nog een jarenlang tegoed

je bouwde met de dagen
een wereld van bestaan
waarin je niet kon zingen
je in overgaaf kon laten gaan

je flat is opeens woning
het uitzicht slechts een raam
de drempel was vergeten
nu stoot je je eraan

je voelt de draden trekken
knipt jezelf uit het huis
weet dat open armen wachten
met de melodie van eindelijk thuis