hongerogen staren

wil melker

je raakt aan geesten
tot een vonkje overspringt
behoedzaam in het tasten
kijkt in de gedachten
van ogen die verwachten
wendt dan de blik
en schrikt beduusd
van vreemde krachten

ze reiken naar je ziel
voelen aan je geest
hongerogen staren
en baren zo je angst
er zijn er op je pad
een paar geweest
in wie je wel
vertrouwen had

je handen spelen
met de tijd, eeuwen
zijn vergleden, in
hoofden voel je pijn
die gisteren is geleden
hun last is niet te dragen
ontvlucht en vlieg want
ijlte stelt geen vragen