je gezicht is niet getekend

wil melker

ik zoek je in de schaduwen
in hoeken waar het licht
niet uitgenodigd is

waar wind de bladeren jaagt
vuil zich ophoopt in de goot
je geeft je niet gauw bloot

je kent de achterbuurt
waar niemand komt omdat de
messen scherper zijn na zessen

je ziet het lemmet niet
overleeft agressie en verdriet
omdat je nergens sporen achterliet

volgt stemmen in je geest
je hart maakt overuren, de wanen
zijn nog niet zo erg geweest

ik las je in de regels wit
de laatste brieven waren zinnenloos
door de zwarte letters die je koos

ik zie uit naar je figuur
je gezicht is niet getekend
alleen je ogen spugen vuur