je dook als zon door glas

wil melker

ik ontmoette je op weg
de richting was vergeten
ik heb al die tijd geweten
wat vroeger is gezegd

ik koos de ruimte
voelde hoe nabij je was
je dook als zon door glas
toen we in ijlte kruisten

eeuwen huisden in je geest
tijd was slechts passant als
zand dat tot woestijnen waaide
je keek me aan en zwaaide

de hemel was voor mij te ver
jij kierde door zijn deuren
ik zocht de warmte van je lijf
verbaasd door onbekende geuren

we reiken over mensen heen
zien hun sporen door de jaren
we kunnen ze niets geven omdat
de lucht te zwaar is om te leven