in schaduwen die huilen

wil melker

ik bleef hangen
aan het prikkeldraad
je eerste zin
in schaduwen die huilen

ik kan me niet verschuilen
in de woorden die ik las
muren met gebroken glas
vrijheid die in scherven brak

je hebt de boom betast
haar bast weet van verjongen
de kern is nu spijkerhard
herinneringen zijn verdrongen

ramen ogen donker
in het bos fluisteren de bomen
de wachter terug te komen
de barakken zijn nu leeg