in hun lach klinkt nooit je naam

wil melker

ik zag hoe je
je krullen blonder streek
het pad van ogen liep
en week als je een
vinger wenken zag

je plukte woorden
van hun lippen, kuste ze
en wierp ze als zoenen
in een zelfgemaakt boeket
van bloemen in hun schoot

je geeft je bloot
als zachte streling voor
hun handen, met jou
wordt achteloos gespeeld
totdat het iedereen verveelt

je bent voor hen een sloof
een speeltje zonder faam
hun ogen zijn nu je bestaan
je hebt jezelf verloochend
in hun lach klinkt nooit je naam