je schaduw wil me kelen

wil melker

gooi je bloemen, dwing
me maar opzij te gaan
je schaduw wil me kelen
kijkt me donker aan

manshoog knak en
vierendeel je alle stelen
de schijn van kleur bloeit rood
maar dat kan niemand schelen

we droomden in muziek
hoogpolig sloot de hemel zijn
akkoorden, een dissonant in
woorden, die we nog niet hoorden

we zongen tot de vleugels braken
aardden zonder paradijs, vergaarden
bloemen in een tuin vol schaamte
aan het einde van die lange reis

gooi je bloemen en plaveit
mijn weg met onbegaanbaarheid
ik kan me niet meer delen, heb alles
gegeven, er is niets meer tot mijn spijt