volmaakt had zelfs gebreken

wil melker

stilte tikt seconden
de rust is schone schijn
stofjes dansen in het licht
dat kiert door het gordijn

je ogen neergeslagen
de mond een witte streep
te gekwetst om iets te zeggen
woede houdt je in haar greep

woorden zweven in de lucht
sterven zonder je te raken
je bent in het verleden terug
niemand kan nu met je praten

niets was goed genoeg
volmaakt had zelfs gebreken
ze had geen oog voor jou
maar een kind wil dat niet weten

ik zie bloemen in de vaas
de harten al gestorven
hun kleuren zijn vervaagd
zij kon ook niet voor hen zorgen