het hermelijn trekt vrouwen

wil melker

zijn woorden rollen
uit de mond, gesplitst in
vele tongen, begrip en
wijsheid kwijlen neer waar
zij bewonderend zongen

ze klampen zich aan rood
glijdend richten ze zich op
om aan zijn bron te laven
het zijn geen gaven die hij toont
als hij zich van hen verschoont

het hermelijn trekt vrouwen
die belust zijn op de macht
de pracht en praal en niets-
ontziende kracht, hun bloot
wil kleuren met het rood

ze hangen aan zijn lippen
willen in zijn adem stikken
want hun leven stelt niets voor
zij zijn het koor waarmee zijn
lied de slaven steeds gebiedt