grijnzen uit hetzelfde gezicht

wil melker

ik ben verdwaald
de huizen zijn me vreemd
met ramen zonder ruiten
deuren die niet sluiten
maar open blijven staan

ik kijk de mensen aan
die langs me lopen
niemand ziet me staan
holle ogen in het matte licht
grijnzen uit hetzelfde gezicht

ik pak een hand
waarvan de vingers breken
de arm heeft te los gezeten
om te slaan de schouder
laat hem schokkend gaan

ik koester wat ik heb
leg de uren om me heen
probeer me zo te spreiden
om het raken te vermijden
de weg te vinden heel alleen