zijn vingers al ontsloot

wil melker

de schreeuw, ze voelden
het gevaar in kippevel
de angst opkruipend langs
de ruggegraat, de hel

ze holden naar de kant
met ogen groot van
moord en brand, de
massa zinderde van stilte

ze zagen zijn paniek
voelden hoe de dood
hem langzaam wurgde
zijn vingers al ontsloot

de witte vlek met leven
dook voor de derde maal
het water sloot met zwart
de plek voor altijd af

de laatste serie bellen
borrelt schaamte op de wal
de hoofden naar beneden
hij was te redden gonsde overal