«»
het luikje door gegaan
"zelf" kon toen verder
mijn "ik" moest blijven staan
er is alleen maar ruimte
het voelt meer met elkaar
soms zie je een vergissing
in een wijzen als gebaar
niets is er onderscheiden
we zijn de adem en het zicht
in het wervelen van fotonen
stralen we de warmte en het licht
wij zijn daar waar jullie kijken
in de slaap en angsten voor de nacht
we bestaan heel diep in jullie lijven
ik ben herinnering van wat ik was
het luikje door gegaan
ik ben vandaaghet luikje door gegaan
"zelf" kon toen verder
mijn "ik" moest blijven staan
er is alleen maar ruimte
het voelt meer met elkaar
soms zie je een vergissing
in een wijzen als gebaar
niets is er onderscheiden
we zijn de adem en het zicht
in het wervelen van fotonen
stralen we de warmte en het licht
wij zijn daar waar jullie kijken
in de slaap en angsten voor de nacht
we bestaan heel diep in jullie lijven
ik ben herinnering van wat ik was
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 18-11-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘het luikje door gegaan’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Levensgedichten
Nieuwste gedichten
- [ Licht-schuw ]
- [ Sombere zeurpiet ]
- [ Er is een naam voor ]
- [ Lange schaduwen ]
- [ Om zeep helpen ]
- [ Een woordspel ]