vingers vlechten vogels

wil melker

de lach is schmink
wit streept rood en
licht danst schaduw
op de huid, lampen
doven het geluid

in het decor
zingt de muziek
raakt in tonen
het publiek dat
mee huilt met de clown

zijn mimiek
maakt stemmen stil
nodigt uit te komen
bespeelt dan heel subtiel
de wil om mee te dromen

vingers vlechten vogels
die gaan vliegen en
weer landen in zijn handen
applaus is overdonderend
weerkaatst tegen de wanden

de laatste vogel vliegt
ademloos kijkt het publiek
hoe de clown zijn wanhoop
tracht te vangen, verblind
door tranen op zijn wangen