kleurt vergeten in het laatste licht

wil melker

we vingen voor elkaar
wat stralen zon en
lachten om de schaduw
we keken toch niet om

we liepen voor de wind
en aan de rand van schijn
vond werkelijkheid een
blaadje, gevallen zonder pijn

haar valse glans
zocht onze blikken en
een koud herkennen deed
het kind in je weer schrikken

je las het groen
en voelde weer je schuld
het nooit kunnen voldoen aan
wensen en haar ongeduld

het blaadje dwarrelt weer
en heeft geen letters meer
kleurt vergeten in het laatste licht
je bent haar nu, niets meer verplicht