altijd durend nieuw leven

elze schollema

De vroege morgen heeft haar stem
verloren als ook nu in duisternis
gebleven de zon maar niet wil komen
en ik schrijnend de nacht nog van mijn
schouders schud en mijn slaap
nog zoek tussen de onbeslapen lakens

zoals toen ik nog kind was en zwaluwen
ging tellen in zomerdagen waar
vreugde uit de hemel kwam en het
maanlicht bij stille nachten telkens
opnieuw kwam spoken

steeds getelde jaren maken oud en zwaar
als ook het verleden dat zich grijst
in mijn haren doch het leven slentert
voort totdat de dagen zich voor altijd legen
kommer en kwel verdwijnen in een zucht
en op weg voor een altijd durend nieuw leven