Een maartse overpeinzing

elze schollema

Het langzame leven
grijnst als een metafoor
en versnelt als de dag zich buigt
voor de zonnegod die in haar was geboren

bleek gelaat en vingers dun als potloden
krassen woorden op ’t behang
daar zij als de dood is
dat ze haar gaan vermoorden

maar ik dacht toch echt
dat haar sterven al was geweest
en dat ik had gezworen dat de sneeuw
haar laatste voetstappen al had weggeveegd