Daken die schreien

elze schollema

Soms als het regent in jouw nacht
daken misnoegend schreien
de wind strepen maakt op het veld
dan zijn je wangen de uiterwaarden
van al jouw verdriet

al zou je willen vlieden voor
instortende oevers, dan nog
ben jij het waaiend riet dat buigzaam
haar nest beschermt tegen de degens
die jou voortijdig al hadden bekrast

jij leeft voort in de silhouet van
een stil gebed en gebaart dat
jouw liefde alle kusten zal beschermen
tegen al het kwaad dat jou
reeds is geschied