jij dronk het tegenlicht

elze schollema

versmald en turend raken je ogen
de oever die de vergetelheid omheinen
en jij naar ‘t einde staart waar de zon
herleeft in haar compassie, doch het late
maanlicht schrobt de nacht voor zich uit
en stapelt hoop op afvalbergen woordenhoog

jij lijnde de grenzen op je kaart
en scheurde de evenaar in twee, jij kan
niet houden van een wereld waar levens
worden geplukt zoals wij in ‘t vroeger eens
de appels met elkander deelden

met genoegen vulde jij het glas
en dronk het tegenlicht met halen
die het verdriet nu nog in jou vertalen
en jij en ik, zoveel als wij – kunnen
onze toekomst nog steeds niet zelf bepalen