Verdwaald tussen toen en nu

elze schollema

Steeds wanneer ik mezelf zie staan
herbergt de tijd verloren dromen
die in mijn jeugd als een mand
vol nachten de angsten
in het duister fantaseerden
om toch maar heel even
iets van liefde te mogen
proeven wanneer mijn eigen
armen me warmden

krakende deuren
die als pencelen met zachte
strepen werden gesloten
hielden niet de woorden tegen
die het plafond deden verschuiven
naar mijn verlangen
om in dit leven te vluchten

voor alles wat groter was dan ik