Rond de watertoren

elze schollema

Naakt hangt het gras te weken
in de azijn van de vroege morgen
het leven zwijgt rondom de burcht
waar ’t geharnaste sterven
zich ontbindt van zorg en waar wind

nog de namen spreekt van hen
die in het amen zijn gepredikt

samen met het duister
verdwijnt het spel waarin
ik me heb genacht en ik weet
mij dat deze nieuwe adem

mijn vlucht zal openbaren
in steeds weer het herhalen